Wiara nie jest grą pozorów. Takie działania mają na celu zwodzenie, oszukiwanie i przechytrzanie. Nie dość, że takim postępowaniem człowiek obraża Boga, to jednocześnie oszukuje siebie i wyrządza sobie oraz innym krzywdę przez własną próżność. Niekiedy jest to szukanie satysfakcji. Ta zaś w tym przypadku płynie z grzechu.

     Udawana wiara dla korzyści ziemskich jest odwróceniem się od Boga i bliźniego. Jest to droga ku osamotnieniu, którego człowiek ze swej natury znieść nie może. Udawana wiara jest grzechem i prowadzi do unicestwienia życia wewnętrznego oraz zerwania relacji nie tylko z Bogiem, ale również z bliźnimi.

     Czas łaski, jakim jest Wielki Post, z natury swojej jest odejściem od pychy, matki wszelkich grzechów i powrotem do pokory. Pokora jest stawaniem w prawdzie. Dla człowieka wierzącego oczywistą rzeczą jest świadomość, że jest stworzony na obraz i podobieństwo Boże. Stąd logicznie naturalnym jest, że człowiek wraca do Boga. Bóg odsłania siebie nam jako tajemnicę, ale jednocześnie nas samych dla nas samych jako tajemnicę. Sednem tej tajemnicy jest ogarniająca nas miłość Boża. Tak naprawdę wiara w Boga zaczyna się dopiero wtedy, gdy zaczynamy uświadamiać sobie jaką nieskończoną i niezgłebioną miłością umiłował nas Bóg, nasz Ojciec, jaką miłością odkupił nas Chrystus i jaką miłość wlewa do naszych serc Duch Święty. Naturą rzeczy jest, by miłością odpowiadać na miłość.

     Ewangelia Środy Popielcowej przez słowa Pana Jezusa proponuje nam trzy drogi, które mają być ukryte przed ludźmi. Są to drogi wyjścia z naszego zasklepienia, smutku, niepewności, lęków, braku ufności. Modlitwa w ukryciu, post przykryty radością i dyskretną jałmużnę bez oczekiwania na jakąkolwiek wdzięczność. Te trzy, są to drogi pokory, które podobają się Bogu. Sprawiajmy więc radość Bogu oraz braciom i siostrom, a tak odnajdziemy radość Ewangelii, w której Chrystus ukazuje nam zbawienie i sens oraz radość życia.

Ks. Marian Falenczyk s.a.c